هر لاله که روید از سر خاک شهید

یادآورد از سینه صدچاک شهید

زین کعبه ی عشق بی تفاوت مگذر

حاجت بطلب ز تربت پاک شهید

باز این چه شورش است که در خلق عالم است

 باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

گر خوانمش قیامت دنیا بعید نیست

این رستخیز عام که نامش محرم است

در بارگاه قدس که جای ملال نیست 

سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است

جن و ملک بر آدمیان نوحه می‌کنند

گویا عزای اشرف اولاد آدم است

گزیده‌ای از ترکیب بند: محتشم کاشانی

بی تو اینجا همه در حبس ابد تبعیدند
سال‌ها، هجری و شمسی، همه بی‌خورشیدند

سیر تقویم جلالی به جمالِ تو خوش است
فصل‌ها را همه با فاصله‌ات سنجیدند

تو بیایی همه ساعت، همه‌ی ثانیه ها
از همین روز، همین لحظه، همین دم عیدند

اللهم عجل لولیک الفرج
شاعر: قیصر امین پور (چند بیت منتخب از یک غزل)

هر شام ز ماه رمضان صبح امیدی است
هر روز ازین ماه مبارک شب عیدی است

هر آه جگرسوز که از سینه برآید
در دامن صحرای جزا سایه‌ی بیدی است

هر نوع شکستی که ترا روی نماید
چون موج درین بحر، پر و بال جدیدی است

تا خلوت یوسف که صبا راه ندارد
از دیده یعقوب عجب راه سفیدی است

در دامن دشتی که تو مِی می‌کشی امروز
هر لاله‌ی او شمع سر خاک شهیدی است

صائب اگرت دیده‌ی بیدار نخفته است
در پرده‌ی شبگیر، عجب صبح امیدی است

شاعر: صائب تبریزی

​​​​​​

​​​​​​

حلول ماه محرم، ماه عزای اهل بیت علیهم السلام تسلیت باد

اگر دم را به نفرینی بر آرد هیچ ترسایی

نمی‌ماند که بر لب آورد نام مسیحش را

شاعر: احمد حیدری قرا

​​​​​​

من الغریب به آنها رسید نامه عشق
مدافعان حرم منتخب شهید شدند

به احترام قدمهای حضرت زینب
دمشق یا که نشد، در حلب شهید شدند

مسیر قافله تا شام گریه ها کم داشت
گریستند و وجب در وجب شهید شدند

نوای بر لب آنها ذبیح العطشان بود
گمان کنم که همه تشنه لب شهید شدند

شاعر:محسن حنیفی(گزیده‌ای از یک غزل)

دیروز کسى پیش کسى نام تو را برد
گفتم که بمیرم دگران یاد بگیرند

من عشق تو را از پدرم یاد گرفتم
کار پدران را پسران یاد بگیرند

ای سوخته دل این نظرى که به تو کردند
زود است که صاحب نظران یاد بگیرند

**
اولاد فداى حرم عمه ى سادات
اى کاش تمام پدران یاد بگیرند

شاعر: علی اکبر لطیفیان

شهر می‌رود

باغ می‌رود

تمامِ کوچه و تیرِ چراغ می‌رود

ما ایستاده‌ایم...

زیر نور ماه

با شاخه‌هایی پُر از حرارتِ نگاه

ما ریشه بسته ایم

به سرتاسرِ زمان

کوه از کنار ما اگرچه بارِ سفر بِبَست

ما ایستاده‌ایم...

رود از میانه‌ی ریشه‌های ما

چون گَلّه‌ی رمیده در حالِ رفتن است

ما ایستاده‌ایم...

شاعر: علی دامادی